Het team Deux Chevaux bestaat uit Frits Verhaert en Raoul Hermens. Zij lopen de Vierdaagse 2024 ter nagedachtenis aan Leo van der Giessen. Bij Leo is najaar 2023 een bijzonder agressieve variant van kanker in het kraakbeen in zijn bekken geconstateerd. Door de tijd ingehaald is Leo op 13 februari 2024 overleden.
Frits en Raoul lopen beiden de sponsorloop Vierdaagse voor Hospice Het Vliethuys in Voorburg. Dit goede doel is uitgekozen door zijn vrouw Marion en hun kinderen.
Waarom Hospice Het Vliethuys? Hospice Het Vliethuys in Voorburg biedt een gastvrije thuislocatie voor mensen in hun laatste levensfase. Het hospice draait mede op een groep van 90 vrijwilligers.
Lees hieronder een kort verhaal van de familie en de persoonlijke motivaties van Raoul en Frits.
Na de kennismaking op 18 december 2023 voelde het hospice meteen als een fijne plek om als het ‘zover’ is de laatste levensfase van Leo samen met zijn gezin te volbrengen. “U bent nog lang niet toe aan het hospice” kreeg Leo te horen. Liever waren we er nooit geweest, maar de slechte afloop stond helaas vooraf vast.
Leo heeft op 1 februari 2024 ervoor gekozen dat het voor hem ‘zover’ was. Hij keek ernaar uit en hoopte dat hij er nog een aantal maanden zou kunnen verblijven.
Dankzij de liefdevolle en professionele verzorging door de vrijwilligers en professionele verpleging ontbrak het hem en zijn gezin aan niets. Vanaf het eerste moment dat we binnen waren voelde het vertrouwd, als een verlengstuk van thuis. In het begin nog wat onwerkelijk, onwennig, emotioneel. Maar al gauw voelden hij zich en wij als gezin ons welkom, gesteund door onvoorwaardelijke liefde, aandacht, zorg, belangstelling en steun.
Het hospice is een plek waar leven aan de dagen wordt toegevoegd in plaats van dagen aan het leven.
We spraken vaak over “die onvermijdelijke dood”. Dan praat je heel anders en méér over het léven. Er is dan veel dat er ineens niet toe doet. Dat geeft ruimte voor de dingen die er wel toe doen. Bij Hospice Het Vliethuys was er alle ruimte voor fijne en mooie gesprekken, er waren zachte schouders om op te leunen en huilen, stevige armen om je heen.
Dit heeft Leo en ons als gezin goed gedaan. Het heeft een onvergetelijke indruk op ons gemaakt. Daarvoor zijn we iedereen dankbaar. Wij waren gerust, Leo was gerust én berustend.
Een paar dagen voor zijn overlijden konden we nog een biertje drinken met het gezin. Dat kán gewoon in het hospice. Het was een vrolijke en gezellige vrijdag middag borrel. We hebben gelachen, genoten van zijn humor en gehuild.
De ochtend van 13 februari is hij vredig en rustig in vertrouwen dat het goed was overleden.
De laatste zorg die Leo en de uitgeleide die Leo en wij als gezin bij Hospice Het Vliethuys hebben ontvangen was bijzonder respectvol, waardig en heeft een diepe indruk op ons achtergelaten. Het was het begin van onze volgende rouwfase. Ik denk er op moeilijke momenten nog wel eens aan terug. Hoe mooi en belangrijk dit was. Stap voor stap en dan het kaarslicht ‘doven’. Het staat symbool voor ruimte maken voor nieuw licht.
Leo vond dat zijn leven het meer dan waard was om geleefd te hebben. Zijn leven heeft zin gehad voor hem, voor ons en zoveel anderen. Het was wel te kort. Op zijn eigenzinnige wijze heeft hij met steun van zijn gezin invulling gegeven aan zijn laatste levensfase.
In de geest van wat Leo zei ‘je moet gewoon doorgaan met je leven‘, pakken wij de draad weer op en geven wij, ieder op onze eigen manier invulling aan het leven.
“Maak er het beste van” zou Leo gezegd hebben.
Onze verhalen hebben nog veel hoofdstukken te gaan.
Wat blijft is onze liefde.
Marion van der Giessen – Wehrmeijer
Lennard en Kathelijne
Persoonlijke herinnering en motivatie van Raoul.
Leo was een markant persoon. Leo heb ik leren kennen januari 1987, we werden kamergenoot op de School Reserve Officieren Cavalerie (SROC). We hebben samen kaartleesoefeningen gedaan, en ook nachtelijke patrouilles gelopen. Beiden deden we de opleiding tot pelotonscommandant wielverkenning. Leo was degene die zo zijn eigen kijk had op de zaken. Vaak ging dat ook gepaard met een kwinkslag. Een vaak gebruikte spreuk was : ‘een mens lijdt dikwijls het meest, onder het lijden dat hij vreest’. Deze spreuk wilde hij nog wel eens gebruiken, terwijl we onze uitrusting aan het pakken waren voor weer een oefening. Erg bemoedigend was dat …
Na de opleiding op het SROC, kwam ik Leo weer tegen bij de Vierdaagse van Nijmegen. Het was altijd al mijn ambitie, om die één keer te lopen. Via de KVNRO kwam ik er achter, dat er ook een detachement reserveofficieren mee liep. Toen ik me via hen aanmeldde, bleek Leo in dat jaar (1991) de pelotonscommandant te zijn van dat detachement. Na wat individuele en groepstrainingen meldde ik me medio juli op Heumensoord, het kamp waar de militairen gelegerd werden. Op kosten van Defensie de Vierdaagse lopen (incl. logies, ontbijt en mobiele velddouches), is tegenwoordig niet meer denkbaar.
We sliepen in een grote tent van Maison Van den Boer, met daarin een aparte ruimte voor ons detachement: klein, en met stapelbedden. Leo had de boel strak in de hand: korte briefings, duidelijke tijdlijnen. En tijdens het lopen had hij aandacht voor iedereen. Regelmatig vroeg hij aan eenieder ‘hoe gaat het met je’, om vervolgens een marslied in te zetten, om toch nog enigszins het tempo er in te houden. De ‘Tien kleine visjes, die zwemmen na de zee’ komen in mijn gedachten weer boven. En als we weer terug kwamen op Heumensoord, dan werd er niet gestopt bij de poort. Nee, (de pelotonscommandant verordonneerde, dat) er werd dóórgemarcheerd tot in de biertent. Daar werden we “op de plaats, rust” gezet. Lekker tegelijk hard stampen op de houten vloer terwijl reeds binnengekomen detachementen aan het zingen waren, bv. ‘Oh when the saints, go marching in, …’. Ik denk met veel plezier aan Leo, en die tijd terug.
Ik loop deze Vierdaagse om Leo te gedenken, en loop deze sponsorloop voor hospice het Vliethuys.
Raoul Hermens
Persoonlijke herinnering en motivatie van Frits.
Leo, Raoul en ik hebben alledrie de School Reserve Officieren Cavalerie (SROC) opleiding gedaan, alleen ik al in september 1980.
Ik kwam Leo tegen tijdens de Vierdaagse van 1988 toen de Koninklijke Vereniging van Nederlandse Reserve Officieren (KVNRO) besloot om voor de 1e keer een Vierdaagse detachement te laten meelopen, vanwege een brede belangstelling die leefde onder reserveofficieren.
Leo en ik bleken goede lopers, om die reden werden we ‘ingedeeld’ als de laatste twee lopers van het detachement. Onze opdracht: Zorg dat de “langzame” lopers het detachement tempo bijhouden.
Wat ik mij uit die tijd kan herinneren, is dat Leo nooit klaagde over pijnlijke voeten of blaren onderweg, terwijl bij terugkomst in Heumensoord bleek dat hij onder elke voet een mooie “vriend” had.
De twee jaren daarna waren Leo en ik afwisselend commandant of verzorger van het KVNRO detachement. Leo regelde zijn zaakjes altijd gesmeerd en had aandacht voor elke loper onderweg, vooral als hij/zij het moeilijk had. Vanaf 1991 ben ik individueel de Vierdaagse gaan lopen, maar altijd ergens onderweg kwam ik Leo wel tegen en ging het gesprek verder waar het een jaar ervoor gestopt was.
December jl. hoorde ik dat Leo ernstig ziek was en dat er helaas niets meer aan te doen was. De toon van zijn mail zal mij nog lang bij blijven, de tekst was op de zijn bekende humoristische wijze kort en eindigde met : “je mag reageren, maar stuur s.v.p. geen tanks”. Ik belde hem op en wij hebben elkaar gelukkig nog kunnen spreken, niet wetende dat dit de laatste keer zou zijn.
Leo was een man van weinig woorden, en hoewel we elkaar slechts beperkt zagen was er altijd sprake van een zekere kameraadschap. Ik heb mooie herinneringen aan Leo, en daarom wil graag iets doen om Leo te gedenken. Hij is helaas veel te vroeg (62 jaar) overleden.
Dit jaar loop ik voor de 25ste keer de Vierdaagse en hopelijk loop ik deze weer uit. Naast het opdragen van deze Vierdaagse aan Leo van der Giessen loop ik deze sponsorloop voor hospice Het Vliethuys.
Een mooi doel en tevens een mooi eerbetoon aan een markant mens.
Frits Verhaert
