NAH, weet jij waar dat voor staat?

4 september 2013, rond 06:00 in de ochtend begint een dag die wij liever niet hadden gehad.

Papa was op weg naar zijn werk, vanuit Harderwijk fietste hij iedere ochtend richting Putten. Nietsvermoedend fietste hij over één van de laatste rotondes alvorens hij op zijn werk aan zou komen.

5 uur later..
Nadat ik het nieuws te horen had gekregen terwijl ik op oefening was in Duitsland, zag ik u in het ziekenhuis in Utrecht.

U was aangereden door een bestelbusje op één van die laatste rotondes voordat je op het werk zou zijn. U was geschept en bent meters door de lucht gevlogen voordat u met uw hoofd op de stoeprand midden op de rotonde terecht was gekomen.

U had de helft van uw schedel gebroken, en uw gezicht zat daardoor compleet scheef.

Ik was bang Pa, altijd was ik hier al bang voor dat er iets met u of met Ma zou gebeuren.

En toen was het zover.. ik kreeg een belletje vroeg in de ochtend. Nick je moet nu terugkomen, pa die heeft een ongeluk gehad..

Gelukkig bent u er nog, en daar ben ik heel dankbaar voor! Maar nu leeft u met NAH, iets wat ik totaal niet kende..

Niet Aangeboren Hersenletsel vertelde ze ons.. het idee dat je leeft terwijl elke prikkel je pijn doet. Muziek dat draait op de achtergrond, mensen om je heen die praten, een vaatwasser die aanstaat, een tv die aanstaat. Al die prikkels die wij als gezonde mensen kunnen filteren, die raken jou!

En niet alleen jou.. ook de mensen om u heen, kijk naar Ma. Zij staat het dichtst bij u en moet er als geen ander mee om leren gaan. Door alle prikkels wordt u af en toe humeurig, niet begrepen of valt u zelfs in herhaling.

NAH, heeft u niet alleen.. dat beleven we als gezin met zijn alle.

Daarom lopen Tim en ik voor u Pa! Om een steentje bij te kunnen dragen aan de Hersenstichting zodat er misschien ooit iets aan te doen is. Maar ook voor Ma, zodat u weet dat u er niet alleen voor staat.