Impact op je hersenen is heftig. In oktober 2019 liep ik een hersenschudding op tijdens een rugby wedstrijd, de sport waar ik tot op de dag van vandaag nog zoveel van houd. Ik moest helaas beslissen om te stoppen met de sport, omdat ik als freelancer werkte en het me niet kon veroorloven. Ik voelde mij mijzelf niet meer, kon geen gesprekken meer volgen en had een constante waas om mij heen. Rugby is hemels, maar dit was het niet waard.
Mijn allerliefste oma Els heeft Alzheimer. Al vele jaren doet deze ziekte haar steeds meer verdwijnen en er is geen enkele mogelijkheid om dit te stoppen. Het is hartverscheurend dat deze waanzinnig mooie vrouw - altijd vrolijk, altijd positief - voor onze eigen ogen zo achteruit gaat.
Ik loop daarom voor onze hersenen. Voor mijn opa, die zijn vrouw aan het verliezen is. Voor mijn mama, die haar mama ziet verergeren. Voor mijn koppie, dat ik maar altijd het leven met twee handen mag vastgrijpen en bewust, helder en scherp in het nu mag zijn.
