2. Stichting ALS Nederland
  3. Geen tijd te verliezen voor Petra!

Geen tijd te verliezen voor Petra!

Erik Basset
van totaal € 6.000 (109%)

IK LOOP VOOR ALS!

In 2018 overleed mijn zwager Leen van Dis aan ALS.

Op 8 januari 2024 werd ALS vastgesteld bij Petra, zijn zus, mijn schoonzus.

Na DNA-onderzoek werd vastgesteld dat het de erfelijke variant C9orf72 betreft. Hiervoor bestaat nog geen medicijn.

Verder onderzoek is noodzakelijk en daar is veel geld voor nodig. Daarom laat ik mij sponseren tijdens de 4Daagse van Nijmegen.

DONEER OM DEZE GENADELOZE ZIEKTE DE WERELD UIT TE HELPEN?

Dank je wel,

Erik

€ 250 opgehaald

€ 500 opgehaald

€ 1.000 opgehaald

Eerste donatie ontvangen

10 donaties ontvangen

25 donaties ontvangen

50 donaties ontvangen

Een blogbericht geplaatst

Toon meer
Bekijk alle
€ 50 22-07-2024 | 20:38 Voor opa en tante Petra Jansen
€ 50 19-07-2024 | 11:57 Voor het goede doel én een extra waardering voor de stoere opa van Milou!💪🚶🎒💜
€ 290 17-07-2024 | 09:34
€ 160 16-07-2024 | 20:57 Lieve pap, eerste dag zit erop! Wij zijn enorm trots op je. Zet hem op, wij weten zeker dat je het gaat halen vrijdag. En dat je een mooi bedrag hebt opgehaald voor stichting ALS!
€ 50 15-07-2024 | 20:59
Bekijk alle

GEWELDIG, wat een prachtige afronding

 19-07-2024 | 21:22 Een happening, Niet te geloven wat een mooie dag. De beentjes waren goed hersteld van de vermoeiende derde dag. Het blaartje heb ik niet afgeplakt en de bal van de linker voet was gevoelig, maar niet meer pijnlijk. Voor de laatste keer werd de auto gestart om naar Nijmegen te rijden. De pendelbus bracht ons naar de start en al in de eerste meters voelde ik dat het een geweldige dag zou worden. Wat liep ik makkelijk. Al na 1,5 kilometer kon Kees geen weerstand bieden aan een overheerlijk puddingbroodje. Dus werd dat onze eerste pauze☺️. Een kopje koffie met een wel heel erg lekker puddingbroodje. En in goed gezelschap. Een opa die voor de 20ste keer meeliep en zijn hele verhaal kwijt moest. Het zou een feestdag worden. Niet alleen door het inkorten van de route tot 30 kilometer, maar ook door de versnaperingen en de Via Gladiola. De tocht ging verder en midden in het bos troffen we een horecagelegenheid met aanlokkelijke stukken vlaai. Toch maar een pauze ingelast..... Daarna begon het feest pas echt. Vrienden en kleinkinderen lieten al weten langs de route te staan. Ik was erg benieuwd wat de Via Gladiola me nog meer zou brengen. Na een derde stop. Ook deze dag bij de rustplek van de Wandelbond stapten we de lange weg naar de Wedren op. Overal langs de kant publiek, eerst nog gezeten of in een enkele rij. Om de paar honderd meter een orkest met vrolijke muziek. Steeds meer lopers met gladiolen in de rugzak. En daar was die dan. Het laatste deel van het parcours. De echte, officiële Via Gladiola. Het publiek groeide naar rijen dik, de lopers stonden steeds vaker stil om familie en vrienden te groeten en gladiolen te ontvangen. Ook ik werd ingehaald door Ron en Stella. Hoe feestelijk is dat. Top dat jullie er zo veel moeite voor gedaan hebben om nog op tijd langs het parcours te staan. En door. De inmiddels toegenomen pijntjes verdwenen als sneeuw voor de zon. Door al die afleiding voelde ik mijn benen niet meer. Alleen maar stap voor stap, gedragen door de muziek en het publiek.  Het meest ontroerende moment van de week was het onverwachte aanbod van een gladiool door de ALS patiëntenvereniging. Beschikbaar gesteld door een van de ALS patiënten. Midden op een vluchtheuvel stonden zij op alle ALS sponsorlopers te wachten. Twee mensen van ALS en ook die mevrouw zelf. Haar benen deden het niet meer. Ze zat in een rolstoel. Haar armen deden het niet meer. Haar stem was al uitgevallen en toch zat zij daar. Met stralende ogen die op elke vraag antwoord gaven. Zo dapper, zo ontroerend. Om nooit meer te vergeten. Verderop stonden tot mijn grote vreugde onze kleinkinderen Eveliene en Milou langs de kant van de weg op me te wachten. Wat lief en verrassend. Ik kreeg een sjerp met de tekst 'kampioen' en een gladiool. Het laatste stuk van de intocht kwam er aan. Aan beide kanten van de weg heeel veel mensen. Tribunes met muziek en nog meer mensen. Steeds meer gladiolen zwiepten voor me heen en weer. De laatste bocht, rechts af. En daar in de verte de finish. Yes, missie volbracht. Na 150 kilometer wandelen, voldaan en echt niet moe(adrenaline🤪?) onder het finishdoek door. Op naar het loket om het polsbandje voor de laatste keer te laten scannen en het kruisje in ontvangst te nemen. Trots! Trots op de prestatie en trots op het opgehaalde bedrag (€ 6550) voor de Stichting ALS Nederland. Je zal begrijpen dat ik terugkijk op 4 fantastische dagen. Ik stond ermee op en ging er mee naar bed. Er was nergens anders tijd of aandacht voor. Nogmaals bedankt voor het volgen van mijn blog en je donatie. Tot ziens, Erik
Lees meer